افزایش هزینه‌ها و رشد معضل خیابان‌خوابی در لندن
تاریخ انتشار: ۱۶ مرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۳۹۸۸۸۰
خیابان «آکسفورد» همیشه یکی از مشهورترین مکان‌های دیدنی لندن، پایتخت انگلیس بوده که به نوعی تداعی‌کننده تجمل و سبک زندگی‌ای است که در تصور بسیاری از مردم دنیا با این کلانشهرِ به اصطلاح مدرن گره خورده است.
به گزارش ایران اکونومیست به نقل از آناتولی، اما این روزها این خیابان و شاید بسیاری دیگر از خیابان‌های به اصطلاح لوکس این شهر، تصویری تلخ از بحرانی با ابعادی در حال گسترش در سرتاسر انگلیس ارائه می‌دهند: بی‌خانمانی.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
هر شب، تعداد زیادی از افراد روبرو و کنار ده‌ها مغازه‌ای که در شلوغ‌ترین خیابان تجاری اروپا قرار دارند، روی تشک‌های موقت دراز می‌کشند و از جعبه‌های مقوایی یا چرخ دستی‌های خرید برای حفظ حریم خصوصی خود استفاده می‌کنند.
همین صحنه‌ها را می‌توان در پارک‌ها و ساختمان‌های متروکه در سراسر لندن هم دید، زیرا آخرین داده‌های آماری نشان می‌دهد که افزایش هزینه‌های زندگی و کمبود مسکن ارزان‌قیمت، هزاران نفر را از خانه‌های شخصی و سرپناه‌های ایمن آواره و مجبور به زندگی در خیابان‌های پایتخت انگلیس کرده است.
بر اساس آمارهای رسمی، از آوریل تا ژوئن سال جاری میلادی (۲۰۲۳)، دست‌کم ۳۲۷۲ نفر در لندن بی‌خانمان بوده‌اند که جهش ۹ درصدی نسبت به مدت مشابه سال گذشته را نشان می‌دهد.
در این میان ۱۶۱۴ نفر بودند که برای اولین بار شب‌های خود را در خیابان سپری می‌کردند که این آمار نیز ۱۲ درصد بیشتر از سال گذشته است.
گفته می‌شود که این افزایش تعداد افراد بی‌خانمان در لندن در درجه اول به دلیل هزینه‌های سرسام آور زندگی و کمبود خانه‌های مقرون به صرفه بوده است. در همین حال، بحران رو به رشد بی‌خانمانی در لندن «فاجعه مسکن» نامیده شده است.
تحقیقات نشان می‌دهد که تقریباً از هر ۵۰ شهروند لندن یک نفر اکنون بی‌خانمان است و در خوابگاه‌ها یا سایر محل‌های اقامت موقت زندگی می‌کند.
همچنین تخمین زده شده در حال حاضر تقریباً ۱۷۰ هزار بی‌خانمان در لندن وجود دارد که شامل ۸۳ هزار و ۵۰۰ کودک می‌شود. به این معنی است که به طور متوسط حداقل یک کودک در هر کلاس درس در لندن بی‌خانمان است.
من فقط می‌خواهم به خانواده‌ام کمک کنمتجزیه و تحلیل داده‌ها نشان می‌دهد که بیش از ۴۸ درصد از بی‌خانمان‌ها در لندن اتباع انگلیس بوده‌اند در حالی که مردم کشورهای اروپایی نزدیک به ۳۰ درصد از تعداد بی‌خانمان‌ها در آمار ارائه شده در بازه آوریل تا ژوئن را تشکیل می‌دهند.
در میان ده‌ها نفری که در خیابان آکسفورد زندگی می‌کنند، «لیویو راویکا»، مردی ۲۶ ساله از رومانی است، کشوری که بیشترین تعداد افراد بی‌خانمان را در لندن در بین کشورهای اروپایی به خود اختصاص داده است.
او کمتر از دو هفته پیش با امید زیادی برای یافتن شغل وارد انگلیس شد و اکنون چاره‌ای جز خوابیدن در خیابان‌ها ندارد.
راویکا که دو فرزند هم دارد در این باره می‌گوید: چگونه قبض و اجاره را پرداخت کنم؟ من به مردم التماس می‌کنم زیرا برای غذا به پول نیاز دارم.
او گفت که حداقل ۵۰ تا ۶۰ رومانیایی دیگر در خیابان آکسفورد بی‌خانمان هستند و تعداد بیشتری نیز در دیگر نقاط لندن و انگلیس هستند.
راویکا اظهار کرد: این زندگی آسان نیست. من دوست ندارم اینگونه زندگی کنم اما فقط می‌خواهم به خانواده‌ام کمک کنم.
شیوع بی‌خانمانی و بحران سلامت رواندادهها همچنین به نیازهای حمایتی هزاران نفری که در خیابان‌های لندن زندگی می‌کنند، پرداخته و نشان می‌دهد که تقریباً نیمی – ۴۹ درصد - از آنها نیازهای مرتبط با سلامت روان دارند.
برای «تامی»، یک مرد بی‌خانمان ایرلندی ۶۰ ساله که خود را «بخشی از نسل گمشده» توصیف می‌کند، دریافت مراقبت های مرتبط با بهداشت روان «مشکلی عظیم» است.
او به خبرگزاری آناتولی گفت که بسیاری از جوانان به ویژه آنهایی که خانواده‌های فقیری دارند، امروزه نمی‌توانند با استرس و اضطراب زندگی کنار بیایند.
تامی که فقط نام کوچک خود را ذکر کرده، گفت: آنها نمی توانند در دنیای مدرن، این دنیای به اصطلاح مدرن، از خود مراقبت کنند.
او سیاست‌های دولت انگلیس را عامل افزایش شمار بی‌خانمان‌ها دانسته و صداقت آنها را در رسیدگی به این موضوع زیر سوال برده است.
هشدار درباره خطر گرمای شدید برای بی‌خانمان‌های جهاناز سوی دیگر روند رو به افزایش دما باعث شده است نهادهای خیریه بین‌المللی، عواقب آن را برای همه ساکنان زمین به ویژه بی‌خانمان‌ها «نگران‌کننده» توصیف کنند.
به گزارش یورونیوز، در حالی که در فصل گرما میلیون‌ها نفر از ساکنان زمین تلاش می‌کنند تا با استفاده از تجهیزات سرمایشی، محیط زندگی خود را در برابر گرمای شدید خنک نگه دارند اما بی‌خانمان‌ها برای دسترسی به سرپناه، آب سرد و وسائل خنک‌کننده با مشکلات جدی مواجه هستند.
بنابراین تأثیر دمای بالا برای این گروه از ساکنان زمین که در خیابان زندگی می‌کنند، بسیار جدی‌تر است.
سازمان‌های خیریه با فرارسیدن فصل گرما و با به صدا درآوردن زنگ خطر اعلام کردند که گرمای شدید یک تهدید جدی برای سلامت بی‌خانمان‌ها است.
بنا به گفته متخصصان سلامت، به طور میانگین در هر سال، گرما عامل اصلی مرگ و میر مرتبط با آب و هوا بوده است.
کارشناسان می‌گویند که گرمای شدید به طور بالقوه میلیون‌ها نفر را در معرض گرمازدگی کشنده قرار می‌دهد که بی‌خانمان‌ها و بی‌سرپناهان بخش قابل توجهی از آنها را تشکیل می‌دهند.
اگرچه دستیابی به آمار دقیق بی‌خانمان‌ها به دلیل نوع زندگی آنها و همچنین تعاریف متعدد از این پدیده بسیار دشوار است اما یک تحقیق انجام شده در ژانویه نشان می‌دهد که در یک شب مشخص در انگلیس ۲۴۰۰ نفر سرپناه مناسبی نداشته‌اند.
همچنین مؤسسه خیریه «Shelter» از ثبت دست‌کم ۲۷۱ هزار بی‌خانمان در ماه ژانویه در انگلیس خبر داده است.
برخی از مدیران سازمان‌های خیریه در انگلیس از مقام‌های محلی این کشور خواستند تا با ایجاد سرپناه‌های اضطراری، از افراد بی‌خانمان حفاظت کنند.
منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: بی‌خانمان ، انگلیس ، افراد بی خانمان ، خیابان خواب ، لندن
منبع: ایران اکونومیست
کلیدواژه: بی خانمان انگلیس افراد بی خانمان خیابان خواب لندن افراد بی خانمان نشان می دهد بی خانمان ها گرمای شدید خیابان ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۳۹۸۸۸۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
گفت‌وگو باکارگردان مجموعه‌مستند «پابه‌ماه»/ قصه‌هایی تماشایی از امید و زندگی
به گزارش قدس آنلاین، این مستند قصه روزهایی از زندگی آدم‌هاست که پر از انتظار، نگرانی، عشق، شور و شوق، ترس و صبر است. قسمت اول به نام «همیشه با هم» روایت دو خواهر دوقلوی همسان با ویژگی‌های مشترک بود که همزمان با هم مادر می‌شوند. در قسمت دوم «کر کوهستان» هم روایتی از زن باردار عشایری را نشان می‌داد که در روستایی سخت‌عبور در استان چهارمحال و بختیاری زندگی می‌کرد و برای تولد نوزاد با چالش‌هایی روبه‌رو بود. هر قسمت از فصل دوم این مجموعه روایت داستانی مستقل و متفاوت است و قسمت سوم این مجموعه هم با عنوان «فرشته رضا» امشب ساعت ۱۸:۳۰ روی آنتن شبکه۲ سیما می‌رود. درباره جزئیات بیشتر این مجموعه با «امیرحسین اوسیوند» کارگردان و مجری طرح «پا به ماه» گفت‌وگو کردیم که می‌خوانید.
فصل اول این مجموعه سه سال پیش از تلویزیون پخش شد و با استقبال نسبتاً خوبی همراه بود، چه شد به گروه فصل دوم «پا به ماه» پیوستید و تجربه تولید مستند درباره فرزندآوری برایتان چطور بود؟
من چند سال پیش، فیلم مستند «ننه سلطنت» را با همکاری خانم محور ساختم که آن مستند سبب شروع همکاری ما شد. برای ساخت فصل دوم مجموعه «پا به ماه» به بنده پیشنهاد همکاری دادند که کارگردان پنج قسمت از این مجموعه و مجری طرح آن هستم.
این مجموعه سخت‌ترین جنس مستندی بود که کار کردم چون پیش از آن چندین مستند اجتماعی ساخته بودم ولی مجموعه «پا به ماه» به واسطه مضمونی که داشت، کار بسیار سختی بود به ویژه در اپیزود «کُر کوهستان» چون سوژه در لوکیشنی سخت‌گذر در یکی از روستاهای چهارمحال و بختیاری زندگی می‌کرد؛ هم فرایند پیدا کردن سوژه کار سختی بود و هم مرحله تولید و فیلم‌برداری.
هر بار که به لوکیشن محل زندگی سوژه می‌رفتیم حدود ۱۲کیلومتر در مسیر کوهستانی پیاده‌روی داشتیم و از رودخانه عبور می‌کردیم. فضای کار در این اپیزود بسیار سخت بود اما تمام سختی‌هایی که در تولید این پروژه وجود داشت چه به لحاظ تولید و چه به لحاظ برخورد با سوژه در لحظه تولد نوزادان از تن گروه بیرون می‌رفت و روزهای سخت برایمان شیرین می‌شد. در واقع لحظه تولد بچه‌ها نقطه عطف ماجرا بود که موجب می‌شد با علاقه و انگیزه کار کنیم.
ورود به زندگی شخصی افراد به ویژه زنان باردار، آسان نیست آن هم با دوربین، چطور به سوژه‌ها نزدیک می‌شدید؟
کاری که در این فصل با همفکری تهیه‌کننده پیش بردیم این بود که تا حد امکان از مصاحبه کردن با سوژه‌ها پرهیز کنیم چون اپیزودهای این مجموعه، مستند پژوهشی نیست بلکه مستندی درباره زندگی آدم‌هاست. هر چقدر از مصاحبه کردن و نشاندن سوژه جلو دوربین پرهیز می‌کردیم، فضای بهتری از نظر روایت داستانی بدست می‌آوردیم ضمن اینکه سوژه هم با دوربین، احساس راحتی بیشتری پیدا می‌کرد و مخاطب هم ارتباط بهتری با قصه می‌گرفت.
یکی از کارهایمان این بود که به جز بحث پژوهش و راضی کردن سوژه‌ها که در مقطع حساس بارداری کار بسیار سختی بود، سعی کردیم دوربین را در دل اتفاق‌ها قرار دهیم و بین سوژه و دوربین فاصله زیادی ایجاد نکنیم. گاهی هم به خاطر شرایط سخت مادران باردار نمی‌توانستیم خیلی به سوژه نزدیک شویم.
ضرورت پرداختن به موضوع فرزندآوری را در زمانه کنونی چه می‌دانید؟
ایده ساخت مجموعه «پا به ماه» چند سال پیش کلید خورد که ایده اولیه از آنِ تهیه‌کننده بود. من در فصل دوم به گروه اضافه شدم و از این منظر به ماجرا نگاه می‌کردم که فرزندآوری یک وجه مهم از امید به زندگی است البته نسخه‌ای نیست که بتوان برای همه پیچید ولی در بیشتر خانواده‌هایی که با آنها برخورد داشتم و در مسیر ساخت مستند تا به دنیا آمدن فرزندشان با آنها همراه بودم، می‌دیدم با وجود تمام مشکلاتشان چقدر نسبت به این موضوع امید دارند. حتی کسانی که فرزند ناخواسته داشتند وجه روشنی از امید به زندگی را در آنها می‌دیدیم. گروه تولید هم وقتی تولد بچه‌ها را می‌دیدند لحظه شیرین و جذابی را تجربه می‌کردند. به عنوان یک فیلمساز، به دنبال شعار دادن در این مجموعه نبودم فقط می‌خواستم اتفاق‌های واقعی و جاری زندگی را روایت کنم؛ اینکه فرزندآوری تا چه اندازه می‌تواند امید را در زندگی آدم‌ها جاری کند. تلاشم به تصویر کشیدن این واقعیت شیرین و جذاب بود. یکی از صحنه‌های جذاب در فرایند تولید این مجموعه، لحظه تولد نوزاد بود، نوزادی که مدام در حال گریه کردن بود چون از محیط امن رحم مادر وارد فضای ناامن دیگری می‌شد و زمانی که صورتش را به صورت مادر می‌چسباندند، بچه آرام می‌شد و گریه نمی‌کرد؛ این صحنه شگفت‌انگیز و جذاب بود. ما در «پا به ماه» اصلاً نمی‌خواستیم و نمی‌خواهیم وارد فضای شعاری شویم.
خواسته هر مستندساز و فیلمسازی در حرفه‌اش، نمایش و اکران اثرش است و تلویزیون بستر خوبی برای پخش مستندهاست. به نظر شما رسانه ملی چقدر به مستند توجه دارد و تا چه حدی می‌تواند در جامعه مستندسازی ایجاد انگیزه کند؟
به نظرم مستند نباید فقط پرکننده تایم‌های خالی آنتن باشد و خوشبختانه الان دارد جایگاه خودش را در آنتن پیدا می‌کند اما لازم است نگاه ویژه‌ای به مستند در رسانه ملی بشود. در سریال‌های تلویزیونی که این سال‌ها ساخته می‌شود، آثار ضعیفی وجود دارد که مخاطب آنها را نگاه نمی‌کند ولی مستند اگر خوب ساخته شود می‌تواند برای تلویزیون جذب مخاطب کند یعنی اگر تلویزیون باکس مستند را در شبکه‌های مختلف به رسمیت بشناسد، مخاطب هم با این فضا آشنا می‌شود و آن را می‌بیند چون مستند از دل زندگی آدم‌ها بیرون می‌آید. ضمن اینکه هزینه‌های تولید یک فیلم یا مجموعه مستند قابل قیاس با هزینه ساخت سریال‌های تلویزیونی نیست و می‌تواند در این فضا، مخاطب را جذب کند.
پخش شدن یک اثر سبب دلگرمی و امیدواری مستندسازان می‌شود به ویژه از پلتفرمی مثل تلویزیون که رسانه‌ای فراگیر برای دیده شدن است. جا دارد مدیران سازمان صدا و سیما نگاه ویژه و منصفانه‌ای به مستند در تلویزیون داشته باشند و مطمئنم مخاطبان هم از مستندهای خوب استقبال می‌کنند.
البته مستند جزو برنامه‌های پربیننده تلویزیون است به ویژه مستندهای حیات وحش، چرا کمتر روی ساخت مستندهای داخلی با موضوعات مختلف سرمایه‌گذاری شده است؟
همان طور که گفتید مستندهای حیات وحش که جزو برنامه‌های پربیننده تلویزیون هستند خارجی‌اند چون در کشور ما روی این ژانر تصویری، سرمایه‌گذاری نمی‌شود. اگر مستند اجتماعی جایگاه خودش را در تلویزیون پیدا کند بازی دو سر برد است هم از مستندسازان حمایت می‌شود و هم آنتن تلویزیون با برنامه‌های پرمخاطب و کم‌هزینه‌تری نسبت به هزینه‌های تولید سریال پر می‌شود.
تلویزیون خانه مستندسازان است چون آرزوی هر مستندسازی، دیده شدن اثرش است. وقتی مستندسازی کارش از تلویزیون پخش می‌شود، انگیزه بیشتری می‌گیرد. اگر بودجه‌های خوب و کافی برای مستندسازی تخصیص یابد قطعاً آثار خوب و مؤثری ساخته می‌شود. این رویه که مستندی ساخته شود، مستندساز آن را به تلویزیون ببرد و اثر را بفروشد، درست نیست بلکه تلویزیون باید از شروع تا پایان یک مجموعه کنار مستندساز باشد تا اثری خوب و فاخر ساخته شود و زمانی که کار خوب ساخته شود، مخاطب از آن استقبال می‌کند.
مستند می‌تواند به یک مدیوم پرطرفدار در برنامه‌سازی تلویزیون تبدیل شود. با وجود تلاش تهیه‌کنندگان این حوزه ولی در بسیاری از موارد، هزینه‌های تولید هم جبران نمی‌شود به ویژه برای بچه‌هایی که تازه وارد این حوزه شده‌اند و باید از جیبشان هزینه کنند تا اثری را بسازند. من نخستین فیلم مستندم را با وام ازدواجم ساختم. بسیاری از مستندسازانی که عاشق کارشان هستند، مسیرهای مشابهی را برای تأمین هزینه‌های تولید داشتند. لازم است نهادهایی مانند صدا و سیما از مستندسازان حمایت کنند و نگاه ویژه‌ای به آنها داشته باشند.
تصاویر پدر ساواکی مهران غفوریان